De historie van OSV-Hippocampus Arnhem

Van miniduikers naar een echte duikvereniging

Gerard Weldring († 9 december 1989) was als badmeester in het “Sportfondsenbad” al bezig als instructeur snorkelen en persluchtduiken. Uit zijn enthousiasme en het animo van de jeugdleden, is Gerard met anderen gekomen tot het initiatief voor onze vereniging.

De voorloop jaren

Omdat er nog geen boeken van de Nederlandse Onderwatersport Bond (NOB) bestonden, bedacht Gerard de snorkel en persluchtoefeningen zelf. De NOB is opgericht in 1962, waarbij er in de beginjaren geen lesmateriaal voor jeugdigen bestond.

Aangezien de gemeente het sportduiken niet ondersteunde werden de spullen zelf aan geschaft.

“De passie die Gerard had voor (zijn) duiksport was indrukwekkend. Een groot deel van zijn maandsalaris, erfenissen en van kleedgeld – dat door zijn werkgever beschikbaar werd gesteld vanwege zijn slechte kleding – werd gebruikt om mooie duiksetjes van te kopen.”

De lesprogramma’s van Gerard zijn de basis gevormd het Scubadoe programma (jeugd snorkelopleiding van de NOB).

Met veel passie, overtuiging en tomeloze energie wist Gerard ‘De miniduikers’, uit de grond te stampen. Dit is hem gelukt door zijn aanstekelijke enthousiasme, en die van de leerlingen en de ouders. ‘De miniduikers’ stond voor de doelgroep: Jongen mensen die het duiken bijgebracht werd.

Begin tachtiger jaren, had ‘De miniduikers’ zoveel jeugdige leden en de daarbij betrokken ouders, dat langzamerhand een roep ontstaat om te professionaliseren. De wens is om één groep te vormen die herkenbaar zou zijn. Er waren destijds geen specifieke trainingsuren, maar je was gewoon een zwemmer in de openbare tijden, er was slechts een beperkte tijd dat met perslucht getraind mocht worden.

Begin jaren tachtig werd een compressor gekocht, van de contributie. Spannende en enerverende tijden, vol hectiek, en werd het eerste bestuur samengesteld.

In 1983 worden veel Miniduikers lid van de ASA, om op die manier toch over de officiële NOB brevetten te kunnen beschikken. Maar was men nog niet officieel lid van de NOB.

De samenwerking met de NOB was een feit en later ook het lidmaatschap van de NOB.

De jeugd van de begin jaren groeit op en wordt gesteund door oudere leden, de club krijgt steeds meer de contouren van de vereniging die we nu kennen.

Oprichting van de duikverenging

29 Maart 1985 is de officiële oprichting van OSV Hippocampus. De vereniging is als snel overgegaan tot het instellen van persluchtdiploma’s. Dat was een noviteit binnen het als vrij conservatief aangeschreven NOB gebeuren.

Met deze diploma’s en de trainingen bereikte OSV Hippocampus, dat de jeugdigen beneden de 14 jaar toch met perslucht in het binnenwater mochten trainen. Hiermee werd een belangrijke stap gezet voor de duiksport.

Initiatieven die binnen onze duikclub ontstonden krijgen een vervolg en worden door de NOB later soms in afgeslankte vorm overgenomen.

Door de jaren heen verzetten de leden van OSV Hippocampus baanbrekend werk voor de duiksport ook binnen de NOB. Er ontstaan allerlei initiatieven en we dragen op een positief kritische manier bij aan het doorontwikkelen van de NOB en de (duik)sportontwikkeling in en rond Arnhem.

OSV Hippocampus is binnen de NOB een autoriteit en we weten elkaar te waarderen.

Het Zeepaard, het logo van Hippocampus

Clubvignet hebben we destijds overgenomen van de Miniduikers, waaruit onze vereniging is voortgekomen.

Er zijn twee theorieën over het logo:

1. Als je goed kijkt naar ons clubvignet, dan zie je twee zeepaardjes; een kleine links en een grote rechts. Vele binnen de vereniging zien in het logo het beeld van een zeepaardjes ouder, die angstvallig achter het jonkie aan blijft zwemmen voor bescherming. Ook zijn er leden die het beeld van de zorgzame zeepaardjes ouder ziet. Een oudere gebrevetteerde Hippocampus lid, die zorgzaam is voor de jongere jeugdleden met wie hij/zij gaat duiken.

Wat betreft de eerste theorie over het logo, de zorg van het zeepaardjes ouder, die angstvallig achter het jonkie aan blijft zwemmen, weten wij dat vele zich daarin hebben vergist. De ouders van het jonge zeepaardje beschermen het kleintje helemaal niet. Zeepaardjes verlaten, namelijk hun kroost en laten ze eigenlijk gewoon in de steek. Zij moeten hun eigen weg gaan.

1. De tweede theorie: de zorg van de oudere, gebrevetteerde hippocampus duiker voor het aan hem/haar toevertrouwde jeugdlid. Wij hopen vurig dat de vergelijking met een echt zeepaardje niet op mag gaan, dat elke oudere Hippocampusduiker zijn verantwoordelijkheid wel neemt voor onze jeugdleden.

Als de leden in het clubvignet het beeld van de zorgzame zeepaardjes ouder ziet, dan moet dit vast goed komen!